8/12/10

Sonreír y asentir.

El arte de no estar ahí. Sonreír y asentir.
En resumen, si, mentir.
No hay por dónde huir, ni ya puestos, á donde. Tampoco un motivo claro por el cual querer correr. Tan sólo esa profunda sensación de agobio, que asfixia, que oprime, que ahoga el latir del pecho mientras el ruido de al rededor se reduce a un eco sordo que retumba de fondo, incómodo.
Y ladear la cabeza, sonrisa condescendiente. Apretar las manos sobre el regazo, que no se note el temblor.
No quiero estar aquí.
Luz artificial, humo de tabaco y ruido. ¡Molestan!
¿Por qué han echado las cortinas?
Silla incómoda. No te revuelvas. Espalda tiesa, rodillas juntas, barbilla alzada. Un esfuerzo, venga... Enfoca la mirada.
¿A dónde quiero ir?
Ri-e-te. Alguien ha dicho algo divertido. Encoger hombros, abrir mucho los ojos, sonrisa partida. Y de paso, respira. Ahogarse no queda nada natural.
A donde sea, pero no aquí.
Por favor, no aquí.

2 comentarios:

  1. ... es muy corto u_U" me gusta eh? xD
    Pero quiero mas n_n

    ResponderEliminar
  2. Por fin volves publicar :)

    Boa reestructuración do blog, especialmente o de datos persoais si que me fixo a sua gracia jaja (para que preocuparse polas farolas ¡que estupidez! xDDD)


    O texto moi descriptivo pero ben. Supoño que algunha vez todos nos sentimos asi...
    Como xa dixeron antes ca min, a seguir publicando mais :)

    ResponderEliminar